اندر امیدوارى

Sometimes the lonely days tu into the lonely decades...

خوابى دیدم با کلى شخصیت که خیلیاشونو میشناختم که البته هیچ ارتباطى هم باهم نداشتند و هیچى تناسبى...

وقتى در میانه خواب، نیمه هوشیار شدم یادمه که بلند با خودم گفتم: "اینو بنویس؛ داستان محشرى میشه پسر...!"

کلیت ماجرا یادمه ولى اون جزئیاتى که داستانو گیرا میکرد نه.براى همین هیچ ارزشى نداره نوشتنش...

و چقدر احساس حقارت پشت این خط هاییست که نوشتم. 

نمیدونم منتقل شد یا نه...!

بعد از یکشنبه ساعت ها خوشحال بودم از خوانده شدن وبلاگم به صورت خیلى اتفاقى و نظرهایى که در ادامه آمد...

ممنونم و خوشحال ترین.

این شهر ترسناک است...

اگر از مرگ میترسید، باید گفت این شهر به حد مرگ ترسناک است و سرد. 

من میدانم چطور با آن کنار بیایم و تمام کسانى که در آن زندگى میکنند؛ اما این شهر با تازه واردها خوب تا نمى کند. 

این شهر ترسناک است...

همه ى ما باید احترام گذاشتن رو یاد بگیریم و در طول زندگى نه چندان طولانیمون تمرین کنیم که حرمت مفاهیم زندگیمونو نگه داریم. 

همین!

با تمام وجود ناراحتم.

دلم میخواد با تمام بند بند بدنم گریه کنم از وقاحت این مردم...

چرا؟ حقیقتاً چرا؟ چرا به هم احترام نمیذاریم...؟!

...پس پاندول ساعت

تو نکن استراحت

برو جلو

نذار این حس شه عادت

چقد و چندبار دیگه این موزیک رو بى وقفه قراره گوش بدم که فقط به این جاش برسه؟

نمیدونم...

یک سرى حال و هوا ها مخصوص روزهاى خاصى از ساله...

امسال هم دقیقاً همان حال پارسال را دارم. آدم هاى جدید، داستان هاى جدید اما همان دلهره ى قدیمى و خشم بعدش...

چقدر این روزها یاد پارسال میفتم...

کتاب خاطرات سیلویا پلات فکرم رو مشغول کرده که خاطرات روزانه بنویسم یا نه و در نهایت تصمیم گرفتم که بنویسم.

سوال بعدی اینه که این خاطرات آن قدر خصوصیه که دفترچه قفل دار لازم داره یا وبلاگم جای مناسبیه براش؟

هنوز نمیدونم...